Mükemmelliğin ve üniter devletin abartılı savunucusu olan, diğer ülkelerle ve ırklarla mukayese esasına dayanan milliyetçiliğin alt başlığı,[1] Roma’da birlikten güç doğduğunu simgeleyen ve İtalyanca’da fascio olarak bilinen bir baltaya bağlanmış sopa demeti, II. Dünya Savaşı’na giden süreçte ve savaş sırasında hâkim olan, İtalyan milliyetçi retoriğine dayanan diktatörlük yönetimi. 1922’den İkinci Dünya Savaşı’nın sonuna kadar uzanan süreç faşizmin bir devlet rejimi olarak açıkça kullanılabildiği tek dönemdir. Benito Mussolini’nin 1922’de iktidarı kazanmasından sonra İtalya’nın resmi ideolojisi olan faşizm bu özelliğini uzunca bir süre korumuştur. Öte yandan, İtalya dışında herhangi bir rejim, siyasi parti ya da akım ne iki savaş arası dönemde ne de İkinci Dünya Savaşı sonrası dönemde kendisini faşist olarak isimlendirmemiştir.[2]
[1] Bahadır Eser-Hasan Yüksel, “Korporatizm, Faşizm ve Solidarizm Kavramları Ekseninde Erken Dönem Cumhuriyet Siyasası Üzerine Bir İnceleme”, Uluslararası Yönetim İktisat ve İşletme Dergisi, c. 8, sy. 16, 2012, s. 185.
[2]Abdüll Samet Çelikçi-Can Kakışım, “İtalyan Faşizmi ve Tarihsel Gelişimi, Muş Alparslan Üniversitesi̇ Sosyal Bilimler Dergisi, c. 1, sy. 2, Aralık: 2013, s. 84.
Yorumlar